Abstract
Bu makalenin amacı, Türkiye’nin istikrar, denge ve meşruiyet temelli geleneksel dış politikasının Cumhuriyetin başından itibaren gelişen deniz güvenliği stratejisi ile uyumunu tartışmaktır. Geleneksel dış politika ilkelerinin Türkiye’nin deniz güvenliği stratejisiyle ne derece örtüştüğü sorgulanırken daha iyi bir deniz güvenliği yönetişimi için uygun stratejiler saptanmaya çalışılacaktır. Hamasetten uzak, gerçek ve potansiyel gücü üzerinden değerlendirilmesi gereken Türk donanmasının hem bölgesinde güçlü olması hem de diğer ülkelerin donanmalarıyla rekabet edebilmesinin şartı, uzun dönemli, bütüncül ve esnek deniz güvenliği stratejilerine bağlıdır. Bu çerçevede Türkiye’nin meşru deniz yetki alanlarını kapsayan, boğazları ile limanlarının tehdit ve risklerden uzak olmasını sağlayacak koordineli deniz güvenliği stratejileri inşa edilmesinin önemine vurgu yapılmaktadır. Uluslararası sistemin dinamikleri ile zamanın koşullarını dikkate alan uzun dönemli deniz güvenliği stratejisi, Türk Deniz Kuvvetleri’nin uluslararası politikada Türkiye’nin hak ve menfaatlerini daha güçlü biçimde savunmasını sağlayacaktır.
References
- Anlar Güneş, Ş. (2007). Birleşmiş Milletler Deniz Hukuku Sözleşmesi ve deniz çevresinin korunması. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 56(2), 1-37.
- Armaoğlu, F. (2019). 20. yüzyıl siyasi tarihi (1914-1995). Kronik Kitap.
- Bardakçı, M. (2022). Turkey and the major Powers in the Eastern Mediterranean crisis from the 2010s to the 2020s. Comparative Southeast European Studies,70(3), 516–539. https://doi.org/10.1515/soeu-2021-0071
- Başeren, S. H. (2006). Ege sorunları. Türk Deniz Araştırmaları Vakfı Yayınları.
- Corbett, J. S. (2010). Deniz stratejisinin prensipleri. (Çev. A. Tuncer Büyükonat), Doruk Yayınları.
- Dedeoğlu, B. (2018). Uluslararası güvenlik ve strateji. Yeni Yüzyıl Yayınları.
- Doğru, S. (2013). Türk Boğazları’nın hukuki statüsü: Sevr ve Lozan’dan Montrö’ye geçiş. Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi. (2), 23-169.
- Freedman, L. (2013). Strategy, A history. Oxford University Press.
- Gönlübol, M. & Sar, C. (1990). Atatürk ve Türkiye’nin dış politikası. Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu.
- Hale, W. (2003). Türk dış politikası: 1774-2000. (Çev. Petek Demir), Mozaik Yayınları.
- Hart, B. H. L. (2003). Strateji, dolaylı tutum. (Çev. Selma Koçak), Doruk Yayınları.
- İnan, Y. & Yücel A. (2003). The Aegean disputes. Foreign Policy Institute, 1-51.
- Karaosmanoğlu, A. L. (2020). Büyük stratejinin anlamı ve işleyişi. A L. Karaosmanoğlu & E. Aydınlı (Ed.), Strateji düşüncesi: kuram, paradoks, uygulama içinde (s.7-41). İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
- Kösebalaban, H. (2014). Türk dış politikası: İslam milliyetçilik ve küreselleşme. (Çev. Hüsamettin İnaç), BigBang Yayınları.
- Kut, Ş. (2004). Türk dış politikasında Ege sorunu. F. Sönmezoğlu (Ed.), Türk dış politikası analizi içinde (s.507-525). Der Yayınları.
- Mahan, A. T. (1890). The influence of sea power upon history 1660-1783. Little-Brown.
- Oran, B. (Ed.) (2009). Türk dış politikası: Kurtuluş Savaşı’ndan bugüne olgular, belgeler, yorumlar 1919-1980 (Cilt I). İletişim Yayınları.
- Özdemir, H. (2020). “Tasarlanmış” ve “beliren” üst stratejiler: Türkiye ve diğer orta büyüklükteki devletler için alternatifler. A. L. Karaosmanoğlu & E. Aydınlı (Ed.), Strateji düşüncesi: kuram, paradoks, uygulama içinde (s.43-75). İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
- Papuççular, H. (2020). Türkiye ve On İki Ada 1912-1947. 2. Basım, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
- Sander, O. (1998). Türkiye’nin dış politikası. İmge Kitapevi.
- Şahin, K. (2021). Ege Denizi’nde yetki alanları paylaşımının öncülü: karasuları sorunu. Güvenlik Stratejileri Dergisi, 17(40), 705-725. https://dx.doi.org/10.17752/guvenlikstrtj.1029815
- Tevetoğlu, F. (1990). Atatürk’ün toplanmamış yazıları. Belleten, 54(211), 1167-1178.
- Till, G. (2009). Seapower: A guide for the twenty-first century. Routledge.
- Tutak, E. &Koçer G. (2022). 21. Yüzyılda deniz gücünün askeri ve ticari perspektiften analizi için yeni bir yaklaşım önerisi: Türkiye Örneği. Akdeniz İİBF Dergisi, 23(1), 1-17. https://doi.org/10.25294/auiibfd.1165880
- Türk Deniz Kuvvetleri Komutanlığı (2015). Türk Deniz Kuvvetleri stratejisi. Deniz Basımevi.
- Türkiye’nin taraf olduğu IMO sözleşmeleri (2020). 15 Haziran 2023 tarihinde https://denizhukuku.bilgi.edu.tr/media/document/2020/04/28/imo_sozlesmeleri_2020.pdf adresinden edinilmiştir.
- Uslu, N. (2016). Çatlak ittifak: 1947’den günümüze Türk-Amerikan ilişkileri. Nobel Yayınları.
- Yaycı, C. (2011). Doğu Akdeniz’de deniz yetki alanlarının sınırlandırılmasında Libya’nın rolü ve etkisi. Güvenlik Stratejileri Dergisi, 7(14), 17-42.
MARITIME SECURITY STRATEGY OF TURKISH FOREIGN POLICY FROM THE BEGINNING OF THE REPUBLIC TO THE PRESENT
Abstract
This article discusses the compatibility of Turkey's stability, balance, and legitimacy-based traditional foreign policy with the evolving maritime security strategy since the beginning of the Republic. While questioning the extent to which the conventional foreign policy principles align with Turkey's maritime security strategy, efforts will be made to identify appropriate strategies for better naval security governance. The prerequisite for the Turkish Navy, which needs to be evaluated based on actual and potential power rather than rhetoric, to be both strong in its region and capable of competing with the navies of other countries is long-term, comprehensive, and flexible maritime security strategies. In this context, emphasis is placed on the importance of constructing coordinated maritime security strategies that encompass Turkey's legitimate maritime jurisdiction areas and ensure the safety of its straits and ports from threats and risks. Considering the dynamics of the international system and the conditions of the time, a long-term maritime security strategy will enable the Turkish Navy to defend Turkey's rights and interests in international politics more effectively.
References
- Anlar Güneş, Ş. (2007). Birleşmiş Milletler Deniz Hukuku Sözleşmesi ve deniz çevresinin korunması. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 56(2), 1-37.
- Armaoğlu, F. (2019). 20. yüzyıl siyasi tarihi (1914-1995). Kronik Kitap.
- Bardakçı, M. (2022). Turkey and the major Powers in the Eastern Mediterranean crisis from the 2010s to the 2020s. Comparative Southeast European Studies,70(3), 516–539. https://doi.org/10.1515/soeu-2021-0071
- Başeren, S. H. (2006). Ege sorunları. Türk Deniz Araştırmaları Vakfı Yayınları.
- Corbett, J. S. (2010). Deniz stratejisinin prensipleri. (Çev. A. Tuncer Büyükonat), Doruk Yayınları.
- Dedeoğlu, B. (2018). Uluslararası güvenlik ve strateji. Yeni Yüzyıl Yayınları.
- Doğru, S. (2013). Türk Boğazları’nın hukuki statüsü: Sevr ve Lozan’dan Montrö’ye geçiş. Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi. (2), 23-169.
- Freedman, L. (2013). Strategy, A history. Oxford University Press.
- Gönlübol, M. & Sar, C. (1990). Atatürk ve Türkiye’nin dış politikası. Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu.
- Hale, W. (2003). Türk dış politikası: 1774-2000. (Çev. Petek Demir), Mozaik Yayınları.
- Hart, B. H. L. (2003). Strateji, dolaylı tutum. (Çev. Selma Koçak), Doruk Yayınları.
- İnan, Y. & Yücel A. (2003). The Aegean disputes. Foreign Policy Institute, 1-51.
- Karaosmanoğlu, A. L. (2020). Büyük stratejinin anlamı ve işleyişi. A L. Karaosmanoğlu & E. Aydınlı (Ed.), Strateji düşüncesi: kuram, paradoks, uygulama içinde (s.7-41). İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
- Kösebalaban, H. (2014). Türk dış politikası: İslam milliyetçilik ve küreselleşme. (Çev. Hüsamettin İnaç), BigBang Yayınları.
- Kut, Ş. (2004). Türk dış politikasında Ege sorunu. F. Sönmezoğlu (Ed.), Türk dış politikası analizi içinde (s.507-525). Der Yayınları.
- Mahan, A. T. (1890). The influence of sea power upon history 1660-1783. Little-Brown.
- Oran, B. (Ed.) (2009). Türk dış politikası: Kurtuluş Savaşı’ndan bugüne olgular, belgeler, yorumlar 1919-1980 (Cilt I). İletişim Yayınları.
- Özdemir, H. (2020). “Tasarlanmış” ve “beliren” üst stratejiler: Türkiye ve diğer orta büyüklükteki devletler için alternatifler. A. L. Karaosmanoğlu & E. Aydınlı (Ed.), Strateji düşüncesi: kuram, paradoks, uygulama içinde (s.43-75). İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
- Papuççular, H. (2020). Türkiye ve On İki Ada 1912-1947. 2. Basım, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
- Sander, O. (1998). Türkiye’nin dış politikası. İmge Kitapevi.
- Şahin, K. (2021). Ege Denizi’nde yetki alanları paylaşımının öncülü: karasuları sorunu. Güvenlik Stratejileri Dergisi, 17(40), 705-725. https://dx.doi.org/10.17752/guvenlikstrtj.1029815
- Tevetoğlu, F. (1990). Atatürk’ün toplanmamış yazıları. Belleten, 54(211), 1167-1178.
- Till, G. (2009). Seapower: A guide for the twenty-first century. Routledge.
- Tutak, E. &Koçer G. (2022). 21. Yüzyılda deniz gücünün askeri ve ticari perspektiften analizi için yeni bir yaklaşım önerisi: Türkiye Örneği. Akdeniz İİBF Dergisi, 23(1), 1-17. https://doi.org/10.25294/auiibfd.1165880
- Türk Deniz Kuvvetleri Komutanlığı (2015). Türk Deniz Kuvvetleri stratejisi. Deniz Basımevi.
- Türkiye’nin taraf olduğu IMO sözleşmeleri (2020). 15 Haziran 2023 tarihinde https://denizhukuku.bilgi.edu.tr/media/document/2020/04/28/imo_sozlesmeleri_2020.pdf adresinden edinilmiştir.
- Uslu, N. (2016). Çatlak ittifak: 1947’den günümüze Türk-Amerikan ilişkileri. Nobel Yayınları.
- Yaycı, C. (2011). Doğu Akdeniz’de deniz yetki alanlarının sınırlandırılmasında Libya’nın rolü ve etkisi. Güvenlik Stratejileri Dergisi, 7(14), 17-42.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Subjects | Regional Studies, International Relations (Other) |
| Journal Section | Tüm Sayı |
| Authors | |
| Publication Date | October 29, 2023 |
| Submission Date | September 7, 2023 |
| Published in Issue | Year 2023 Volume: 10 Issue: Cumhuriyet Özel Sayısı |
Cite
MAKALE DEĞERLENDİRME SÜRECİ
Yazar tarafından gönderilen bir makale, gönderim tarihinden itibaren 10 gün içinde dergi sekreteri tarafından makalenin, telif sözleşmesinin ve benzerlik raporunun (Turnitin programı) eksiksiz ve düzgün bir şekilde gönderilip gönderilmediği yönünden incelenir. İstenilen bu dosyalar eksiksiz ve düzgün bir şekilde gönderilmiş ise makale; ikinci aşamada derginin yayın çizgisine uygun olup olmadığı yönünden değerlendirilir. Bu süreçte makale yayın çizgisine uygun değilse yazara iade edilir. Makale yayın çizgisine uygun ise şablona uygun bir şekilde gönderilip gönderilmediği yönünden değerlendirilir. Şayet makale şablona uyarlanıp gönderilmemiş ise değerlendirme sürecine alınmaz. Bu süreçte yazarın derginin belirlediği şartlara uygun bir şekilde sisteme makale yüklemesi beklenir. Makale şablona uygun bir şekilde hazırlanıp gönderilmiş ise son aşamada makale derginin yayın ilkeleri, yazım kuralları, öz, abstract, extented abstract, kaynakça gösterimi vb. yönlerden incelenir. Bu ayrıntılarda makalede bir sorun varsa yazarın bu hususları tamamlaması istenir ve verilen süre içerisinde eksiksiz bir şekilde yeniden makaleyi göndermesi istenir.
Tüm bu aşamaları geçen makale, editör tarafından bilimsel yeterliliğinin denetlenmesi amacıyla ikinci 7 günlük süre içerisinde çalışmaya uygun iki hakeme değerlendirmeleri için gönderilir. Hakemlerin değerlendirme süreleri 15 gündür. Bu süre zarfında hakemlik görevini tamamlamayan bir hakem olursa ilgili hakeme değerlendirmeyi tamamlaması için 7 günlük ek süre verilebilir. Bu süre zarfında hakem görevini yerine getirmezse yerine yeni bir hakem ataması yapılır. En az iki hakemden gelen raporlar olumlu ise makale yayın aşamasına alınır. Hakem raporlarından birisi olumlu diğeri olumsuz ise makale üçüncü bir hakeme gönderilir. Üçüncü hakem raporu da olumsuz ise makale ret edilir. Üçüncü hakemin değerlendirmesi olumlu ise makaleyle ilgili hakem raporları dergi alan editörlerinden oluşan Editörler Kurulu tarafından incelenir. Makalenin yayınlanmasıyla ilgili nihai karar alan editörlerinden oluşan Editörler Kurulu tarafından verilir. Hakem raporlarının yetersiz ve tatmin etmekten uzak olması veya İngilizce editör tarafından abstract ve extented abstract’ın yetersiz görülmesi hallerinde de yine makaleyle ilgili son karar Editörler Kurulu tarafından verilir. Tüm bu aşamalardan geçen bir makale en yakın sayıya yayınlanmak üzere eklenir. İlgili sayıda yer kalmaması halinde makalenin yayımı bir sonraki sayıya kaydırılır. Bu durumda ve tüm değerlendirme sürecinde yazar isterse makalesini geri çekme hakkına sahiptir. Ancak bu durumu dergiye bildirmesi gerekir. Makale gönderim tarihinden makalenin yayına kabul tarihine kadar tüm bu işlemler için ortalama 3 aylık bir süre öngörülmektedir.