Öz
Bu çalışmada, Türkiye Türkçesindeki işaret
sözcüklerinin çeşitli kullanımları, ilk kez, durumsal, algısal ve metne bağlı
özelliklerine ayrılarak incelenmiştir. Durumsal
kullanımda (durum bağlamında bulunan nesneleri işaret eden kullanımda), bu ve şu sözcükleri, o’dan
farklı bir dağılımsal özellik göstermektedir; bu ve şu konuşucunun alanı içinde bulunan
göndergeye işaret ederken, o
konuşucunun alanı dışında kalan göndergeye işaret eder. Algısal kullanımda (konuşucunun ve dinleyicinin ortak bilgisine dayalı işaret sözcüğü
kullanımda) da, durumsal kullanımdakine benzer bir
biçimde, şu ve o işaret sözcüklerinin dağılımı konuşucunun
alanı kavramına duyarlıdır. Metne
bağlı kullanımda (işaret sözcüğünün, söylem içinde kendinden önce gelen bir
tümceye ya da ad öbeğine gönderimde bulunduğu kullanımda), bu kendinden önce gelen bir önermeyi, o kendinden önce gelen bir ad öbeğini işaretler. Ayrıca, o işaret sözcüğü, bu sözcüğünde görülmeyen, bir niceleyici tarafından bağlanan
mantıksal değişken olma özelliğine sahiptir. Araştırmanın
bulguları bize, Türkçe işaret sözcükleri dizgesiyle ilgili şunları
göstermektedir: (a) durumsal kullanımda,
Türkçe işaret sözcükleri iki sırası bitişik olan ikili bir karşıtlık ilişkisi (bu şu / o) sergilemektedir, (b) Türkçe işaret sözcüklerinin algısal ve
metne bağlı kullanımlarında ise ikili karşıtlık dizgeleri (algısal kullanımda ‘şu / o’
ve metne bağlı kullanımda ‘bu / o’ dizgeleri) göze çarpmaktadır.
Anahtar Kelimeler
Türkçe işaret sözcükleri durumsal kullanım algısal kullanım metne bağlı kullanım
Kaynakça
- Balpınar, M. (2006) Bu-şu-o no Imi Kino to Torukogo ni okeru Sijishi Taikei ni tsuite [Bu-şu-o’nun Anlamsal İşlevi ve Türkçe İşaret Sözcükleri Sistemi Üzerine] (Yüksek lisans tezi). Reitaku Üniversitesi, Chiba, Japonya. Balpınar, M. (2014). Torukogo sijishi ni okeru hibunmyaku siji yōhō no saikentō [Türkçe işaret sözcüklerinin metne bağlı olmayan kullanımlarının yeniden incelenmesi]. Tōkyō Daigaku Gengogaku Ronshū, 35, 21-39. Banguoğlu, T. (2004). Türkçe’nin Grameri. Ankara: Türk Dil Kurumu. Bastuji, J. (1976). Les relations spatiales en turc contemporain; étude sémantique. Paris: Éditions Klincksieck. Bazin, L. (1968). Introduction à l’étude pratique de la langue turque (troisième édition revue et corrigée, 1987). Paris: Librairie d’Amérique et d’Orient, Adrien Maisonneuve. Bussman, H. (1996). Dictionary of Language and Linguistics. London and New York: Routledge. Clark, H. H., & Marshall, C. R. (1981). Definite reference and mutual knowledge. A. K. Joshi, B. L. Webber, & I. A. Sag, Elements of discourse understanding (ss. 10-63). Cambridge: Cambridge University Press. Eldem, B. (2004). Seni Tılsımlar Korur. İstanbul: İnkılâp. Ergin, M. (1958). Türk dil bilgisi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi. Gencan, T. N. (2001). Dilbilgisi. Ankara: Türk Dil Kurumu. Hayasi, T. (1985). Torukogo no sijishi [Türkçe işaret sözcükleri]. Ajia & Afurika gengo bunka kenkyūjo tsūshin, 53, 55-57. Hayasi, T. (1988). On Turkish Demonstratives. Tokyo university linguistic papers, 88, 229-238. Hayasi, T. (1989). Torukogo no susume 3: ‘kore-sore-are’ arekore [Türkçe’den öneriler 3: ‘kore, sore, are’ arekore]. Gengo, 18(1), 96-101. Hayasi, T. (2014). Temporal characteristics of the Turkish demonstrative şu. N. Demir, B. Karakoç & A. Menz, Turkology and Linguistics: Éva Ágnes Csató Festschrift (ss. 209-217). Ankara: Hacettepe Üniversitesi. Iinuma, E. (1995). Torukogo Kiso [Temel Türkçe]. Tōkyō: Besutosha. Kinsui, S., Okazaki, T., & Jo, M. (2002). Sijigo no rekishiteki-taishō gengogakuteki kenkyū: Nihongo-Kankokugo-Torukogo [İşaret sözcüklerinin tarihsel-karşılaştırmalı dilbilimsel araştırması: Japonca-Korece-Türkçe]. N. Ogoshi, Sirīzu gengo kagaku 4 taishō gengogaku [Dil bilimi serisi 4 karşılaştırmalı dilbilim] (ss. 217-247). Tōkyō: Tōkyō Daigaku Shuppankai. Kissling, H. J. (1960). Osmanisch-Türkische grammatik. Wiesbaden: Otto Harrassowitz. Kornfilt, J. (1997). Turkish. London: Routledge. Kulin, A. (2007). Veda. İstanbul: Everest. Lewis, G. L. (1967). Turkish grammar. Oxford: Oxford University Press. Lyons, J. (1977). Semantics 2. London: Cambridge University Press. Mungan, M. (1992). Taziye. İstanbul: Metis. Nisioka, I. (2005). Türkçe ve Kazakça İşaret Sözcüklerinin Karşılaştırmalı Araştırması. M. Sarı & H. Nas, XIX. Ulusal Dilbilim Kurultayı Bildirileri (ss. 222-233). Şanlıurfa: Elif Matbaası. Nisioka, I. (2006). Gendai Churuku shogo no sijisi no kenkyū [Günümüz Türki Dillerindeki İşaret Sözcükleri Üzerine Bir Çalışma] (Doktora tezi). Kyūshū Üniversitesi, Fukuoka, Japonya. Ogawa, H. (1986). Tekisutoteki chokuji hyōgen [Metinsel gösterim ifadeleri]. Eigo Seinen, 132(4), 165. Öğüt, T. Y. (2004). 100 Diyalog. İstanbul: Mitos Boyut. Sümer, D. (2003). Toplu Oyunları 3. İstanbul: Mitos Boyut. Sümer, G. (2006). Bütün Oyunları 3. İstanbul: Mitos Boyut. Underhill, R. (1976). Turkish Grammar. Cambridge, MA: MIT Press.
Öz
In this study, various usages of modern Turkish
demonstratives have been first time examined by dividing into situational,
recognitional and anaphoric characteristics. In the situational use (in a demonstrative use which indicates an object
in the situational context), bu and şu show a distinctive distributional
property unlike the demonstrative o: Bu and şu refer to the object which is within the speaker’s space while o refers to the object which is outside
of the speaker’s space. In the recognitional
use (in a demonstrative use which is based on a specific shared knowledge
between the interlocutors), the distribution of the demonstratives şu and o are sensitive to the concept of speaker’s space like their
situational counterparts. In the text-dependent
use (in a use where a demonstrative refers to a proposition or a noun
phrase in the discourse), bu marks a
proposition and o marks a noun phrase
in the preceding discourse. Besides, unlike the demonstrative bu,
o has a feature of being a logical variable bounded by a quantifier.
Regarding the demonstrative system, our findings show that (a) in the
situational use, Turkish demonstratives exhibit a dichotomous relation where
two series appear to be placed contiguously (e.g. bu şu / o), (b) as for
the recognitional and text-dependent uses of Turkish demonstratives, the dichotomic series ‘şu / o’ in the
recognitional use and ‘bu / o’ in the text-dependent use occur.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Balpınar, M. (2006) Bu-şu-o no Imi Kino to Torukogo ni okeru Sijishi Taikei ni tsuite [Bu-şu-o’nun Anlamsal İşlevi ve Türkçe İşaret Sözcükleri Sistemi Üzerine] (Yüksek lisans tezi). Reitaku Üniversitesi, Chiba, Japonya. Balpınar, M. (2014). Torukogo sijishi ni okeru hibunmyaku siji yōhō no saikentō [Türkçe işaret sözcüklerinin metne bağlı olmayan kullanımlarının yeniden incelenmesi]. Tōkyō Daigaku Gengogaku Ronshū, 35, 21-39. Banguoğlu, T. (2004). Türkçe’nin Grameri. Ankara: Türk Dil Kurumu. Bastuji, J. (1976). Les relations spatiales en turc contemporain; étude sémantique. Paris: Éditions Klincksieck. Bazin, L. (1968). Introduction à l’étude pratique de la langue turque (troisième édition revue et corrigée, 1987). Paris: Librairie d’Amérique et d’Orient, Adrien Maisonneuve. Bussman, H. (1996). Dictionary of Language and Linguistics. London and New York: Routledge. Clark, H. H., & Marshall, C. R. (1981). Definite reference and mutual knowledge. A. K. Joshi, B. L. Webber, & I. A. Sag, Elements of discourse understanding (ss. 10-63). Cambridge: Cambridge University Press. Eldem, B. (2004). Seni Tılsımlar Korur. İstanbul: İnkılâp. Ergin, M. (1958). Türk dil bilgisi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi. Gencan, T. N. (2001). Dilbilgisi. Ankara: Türk Dil Kurumu. Hayasi, T. (1985). Torukogo no sijishi [Türkçe işaret sözcükleri]. Ajia & Afurika gengo bunka kenkyūjo tsūshin, 53, 55-57. Hayasi, T. (1988). On Turkish Demonstratives. Tokyo university linguistic papers, 88, 229-238. Hayasi, T. (1989). Torukogo no susume 3: ‘kore-sore-are’ arekore [Türkçe’den öneriler 3: ‘kore, sore, are’ arekore]. Gengo, 18(1), 96-101. Hayasi, T. (2014). Temporal characteristics of the Turkish demonstrative şu. N. Demir, B. Karakoç & A. Menz, Turkology and Linguistics: Éva Ágnes Csató Festschrift (ss. 209-217). Ankara: Hacettepe Üniversitesi. Iinuma, E. (1995). Torukogo Kiso [Temel Türkçe]. Tōkyō: Besutosha. Kinsui, S., Okazaki, T., & Jo, M. (2002). Sijigo no rekishiteki-taishō gengogakuteki kenkyū: Nihongo-Kankokugo-Torukogo [İşaret sözcüklerinin tarihsel-karşılaştırmalı dilbilimsel araştırması: Japonca-Korece-Türkçe]. N. Ogoshi, Sirīzu gengo kagaku 4 taishō gengogaku [Dil bilimi serisi 4 karşılaştırmalı dilbilim] (ss. 217-247). Tōkyō: Tōkyō Daigaku Shuppankai. Kissling, H. J. (1960). Osmanisch-Türkische grammatik. Wiesbaden: Otto Harrassowitz. Kornfilt, J. (1997). Turkish. London: Routledge. Kulin, A. (2007). Veda. İstanbul: Everest. Lewis, G. L. (1967). Turkish grammar. Oxford: Oxford University Press. Lyons, J. (1977). Semantics 2. London: Cambridge University Press. Mungan, M. (1992). Taziye. İstanbul: Metis. Nisioka, I. (2005). Türkçe ve Kazakça İşaret Sözcüklerinin Karşılaştırmalı Araştırması. M. Sarı & H. Nas, XIX. Ulusal Dilbilim Kurultayı Bildirileri (ss. 222-233). Şanlıurfa: Elif Matbaası. Nisioka, I. (2006). Gendai Churuku shogo no sijisi no kenkyū [Günümüz Türki Dillerindeki İşaret Sözcükleri Üzerine Bir Çalışma] (Doktora tezi). Kyūshū Üniversitesi, Fukuoka, Japonya. Ogawa, H. (1986). Tekisutoteki chokuji hyōgen [Metinsel gösterim ifadeleri]. Eigo Seinen, 132(4), 165. Öğüt, T. Y. (2004). 100 Diyalog. İstanbul: Mitos Boyut. Sümer, D. (2003). Toplu Oyunları 3. İstanbul: Mitos Boyut. Sümer, G. (2006). Bütün Oyunları 3. İstanbul: Mitos Boyut. Underhill, R. (1976). Turkish Grammar. Cambridge, MA: MIT Press.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Dilbilim |
| Bölüm | Türk dili ve edebiyatı |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 21 Eylül 2019 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Sayı: 16 |
