1960'lı yıllara kadar oyun eleştirmenleri, bir oyun çözümlemesinin ancak gösteri esnasında olabileceğini öne sürmüşler; eğretilemeler, benzetiler gibi söz sanatlarını metin örüntüsü içinde irdeleyen bir deyişbilim çözümlemesini (stylistic analysis) ise oldukça yetersiz bulmuşlardı. Yakın zamanlara kadar kelimelerin ardına saklanan anlamlan çözümlemenin özel bir yolu yoktu, çünkü onlar tiyatrodaki seyirci için hareket, duruş, ses tonu gibi söz dışı iletişim belirtkeleriyle anlaşılabilir duruma getiriliyordu. Bütün bu özellikler de ancak oyun anında gözlemlenebilir olduğundan eleştirmenler de oyunların ancak sahnede anlaşılıp değerlendirileceği sanısında birleştiler.
Bölüm | Makaleler |
---|---|
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 1 Şubat 1991 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 1991Dilbilim Araştırmaları Dergisi 1991 |
Bu eser
Dergi DOI:10.18492/dad