Dilbilim Araştırmaları Dergisi

Öz

Tahsin Yücel'in birinci baskısı 1983 de, ikinci baskısı 1988 de yapılan. Ben ve Öteki başlıklı kitabı 1960 sonları ile 1980 li yıllarda yazılmış on altı öyküyü içermektedir. Öykülerin tümü içöyküsel anlatıcı «ben» tarafından anlatılmaktadır; kendisine her öyküde Memedali adlı bir kahraman eşlik etmektedir. Diğer kimi kahramanlar da değişik öykülerde yalnız adlarıyla da olsa varlıklarını sürdürürler. Örneğin Karadede hem «Yaşadıktan Sonra», hem «Dönüşüm» adlı öykülerde. Ebe de «Öteyaşama» ve «Üçlem»de yer alırlar. Bu özellik yapıta bütünlük ve süreklilik kazandırmaktadır. İlk öykülerden içöyküsel anlatıcının çocuk ("Ben de Memedali de sayıları yeni öğrenmiştik."; «Önü», s.9)*, ortaokul öğrencisi ("Ama ortaokula başlayınca..." «Öteyaşama», s.20)> sonrakilerden de delikanlı olduğunu anlıyoruz: "Gidip bir kahveye oturduk, sigara, çay, gazoz içtik, bir iki saate tükettik paralan" («Bebekler», s.237). Görüldüğü gibi içöyküsel anlatıcı bir öykü kahramanı olarak Memedali ile birlikte büyüyor. Son öyküde ise öykü kahramanı kimliğinin ortadan kalktığını, uzam ve zaman göndergelerinin silindiğini, yalnız içöyküsel anlatıcının sesinin duyulduğunu saptıyoruz («Sonu»).